|
Chloë, vi rifuĝas, kiel kuras la kapreolido kun ektimo sur kruto de monto al patrino angora, se branĉoj eksusuras. Ĉar al ĝi se inter moviĝemaj folioj eĉ eta vento blovas, aŭ verda lacert' arbuston movas, la kor', la genuoj iĝas tremaj. Sed vin mi, kiel leon' terura aŭ tigro, ne volas ja frakasi, ho volu la panjon jam forlasi, kaj sekvu do viron, am-matura! |